Είναι σκύλος μικρόσωμος, αγγλικής καταγωγής, ιδανικός στο κυνήγι του λαγού και του κουνελιού. Κυνηγά μόνος και με άλλα σκυλιά. Το πάθος του για το κυνήγι τον κάνει να κυνηγά όλα τα τριχωτά θηράματα, ακόμα και αγριογούρουνο.
Είναι δραστήριος, υπάκουος, τολμηρός, ανθεκτικός, κυνηγά ακόμα και στα πιο σκληρά εδάφη. Έχει μεγάλο πάθος, μεγάλη ταχύτητα και φοβερη αντοχή. Στην καταδίωξη είναι ακούραστος αλλά και υπομονετικός. Δεν εγκαταλείπει τόσο εύκολα το θήραμα. Στο ντορό είναι πολύ θετικός και ξεχωρίζει πολύ εύκολα τα φρέσκα χνάρια από τα παλιά. Εκπαιδεύεται πολύ εύκολα.
Σε πολλές χώρες ο κυνηγετικός αυτός σκύλος θεωρείται σκύλος διαμερίσματος ακόμη και σκύλος φύλακας, που δίνει συναγερμό με το παραμικρό ασυνήθιστο θόρυβο.
Θεωρείται ένας από τους ιδανικότερους σκύλους, για έναν κυνηγό, που θέλει ένα χρήσιμο, φρόνιμο, έξυπνο, θαρραλέο και σίγουρο για κυνήγι και συντροφιά, προσαρμόζεται και μαθαίνει να ζει σε διαμέρισμα χωρίς να γίνεται ενοχλητικός, είναι δε καθαρός από τη φύση του.
Μαθαίνει να ξεφωλιάζει το λαγό σε πολύ μικρότερο χρόνο, από ότι οι άλλες φυλές. Φωνάζει όταν τα πατήματα του θηράματος είναι νωπά. Έχει άριστη όσφρηση. Κυνηγάει κάτω από τις δύσκολες καιρικές συνθήκες. Το προτέρημα αυτό το κάνει να ακολουθεί πολλές φορές, όταν είναι άπειρο, τα βραδινά πατήματα του λαγού και να καταναλώνει πολύτιμο χρόνο στη βοσκή.
Γιαυτο πολλές φορές ακούμε τους κυνηγούς να παραπονιούνται ότι το μπήγκλ τους έφαγε τη μέρα ψάχνοντας μέσα στο χωράφι χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα. To μυστικό του είναι να οδηγείται από τον κυνηγό εκεί που φωλιάζει ο λαγός και ποτέ στη βοσκή. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι πεπειραμένοι κυνηγοί. Οι άπειροι ας πάρουν μαθήματα από αυτούς.
ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Το μπήγλ είναι αγγλικής καταγωγής. Τα πρώτα μπήγλ εισήχθησαν στη Γαλλία γύρω στο 1860 και χρησιμοποιούνται μέχρι και σήμερα για το μικρό κυνήγι. Η ράτσα είναι πολύ παλιά.
Ο Σκοτσέζος βάρδος Όσιαν το αναφέρει στα ποιηματά του τον 3ο αιώνα. Λένε ότι είναι απόγονος ενός σκύλου που η καταγωγή του ήταν η βορειοανατολική Γαλλία, αυτό περιγράφεται από τον Γκάστον Φέμπους. Από τον 15ο αιώνα προτιμείται πολύ στην Αγγλία, την εποχή της Ελισάβετ Α΄ όπου και ονομάστηκαν μπήγκλ Ελίζαμπεθ.
ΓΕΝΙΚΗ ΟΨΗ
Έχει θαυμάσιες αναλογίες και είναι πολύ αρμονικός. Είναι ιχνηλάτης, γεροδεμένος και έχει μεγάλο κορμό σε σχέση με το ύψος του. Είναι συμπαθητικός και πολύ ευγενικός. Πολύ φιλικός με τον άνθρωπο.
ΚΕΦΑΛΙ
Δυνατό, όχι βαρύ. Κρανίο πλατύ, στρογγυλεμένο στο πάνω μέρος. Πολύ έντονο σπάσιμο της μύτης. Ρύγχος ίσο με λεπτή μουσούδα. Ακρορρίνιο μαύρο. Ρουθούνια πολύ ανοιχτά. Τα χείλη του καλύπτουν το κάτω σαγόνι. Μάτια μεγάλα στρογγυλά, όχι βαθιά, καστανά, σκούρα, ζωηρά, με μαύρο περίγραμμα.
Αυτιά μακριά που φτάνουν στο μήκος της μουσούδας, πλατιά και επίπεδα, στρογγυλά στο κάτω άκρο.
ΚΟΡΜΟΣ
Λαιμός πολύ ισχυρός. Στήθος φαρδύ και βαθύ, αρκετά χαμηλωμένο. Ράχη επίπεδη και μυώδης. Πλευρά γεμάτα .Ωμοπλάτες ελαφρά λοξές, δυνατές και μυώδες. Μπροστινά σκέλη ίσα. Πίσω σκέλη πολύ μυώδες και δυνατά. Πόδια στρογγυλά. Πέλματα συμπαγή και ανεπτυγμένα.
ΟΥΡΑ
Κοντή, μέσου μήκους, κολλημένη ψηλά, σαν δρεπάνι. Χοντρή στη ρίζα και λεπταίνει στην άκρη. Το μήκος φτάνει μέχρι το κότσι.
ΦΩΝΗ
Δυνατή, καθαρή και ξεχωριστή.
ΤΡΙΧΩΜΑ
Λείο, επίπεδο, πυκνό, προς κανονικό, ούτε πολύ κοντό, ούτε πολύ λεπτό. Δέρμα άσπρο και μαύρο. Χρώμα τρίχρωμο. Αρκετές φορές συναντάμε άσπρα κοκκινωπά. Κεφάλι πάντα στο χρώμα της φωτιάς με μια άσπρη κηλίδα ανάμεσα στα μάτια.
ΥΨΟΣ - ΒΑΡΟΣ
Τ ο ύψος στο ακρόμιο 40-43 το θηλυκό και 42-46 το αρσενικό. Βάρος 10-16 κιλά.
